Τα Νέα, 29/10/2021
Όσοι δεν την γνώριζαν μπορεί να σχημάτιζαν για αυτή μια εικόνα αναπαραγόμενων στερεοτύπων, μεταξύ των οποίων και εκείνα που πλήττουν όσες γυναίκες παραβιάζουν τα άδυτα της ανδροκρατούμενης πολιτικής σκηνής, τις λεγόμενες “γυάλινες οροφές”. Όσοι, όμως, συνεργαστήκαμε με τη Φώφη Γεννηματά γνωρίσαμε μια γυναίκα ζεστή, ευγενική, έντιμη, με καθαρή πολιτική σκέψη, πυγμή, γενναιότητα και ευθυκρισία, χωρίς τον συνήθη ναρκισσισμό των επαγγελματιών πολιτικών. Παρά το βαρύ πολιτικό όνομα που κουβαλούσε (ή μήπως χάρη και σε αυτό;), ήταν μια γυναίκα που επέμενε να ζει στον “κανονικό κόσμο”, δίπλα σε “κανονικούς ανθρώπους” και να έχει ως υψηλότερο στόχο τη βελτίωση των όρων διαβίωσης εκεινών που περισσότερο δοκιμάζονται από τη ζωή.
Η Φώφη Γεννηματά, πέρα από οτιδήποτε άλλο, ήταν ένας αξιαγάπητος άνθρωπος, κι αυτή δεν είναι μια ιδιότητα συνήθης ούτε χρήσιμη στην τρέχουσα πολιτική. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, που είχε όμως δοκιμαστεί σκληρά από τον πρόωρο θάνατο των γονιών της και από την προσωπική της μάχη, από πολύ νωρίς, με τον καρκίνο. Χρειαζόταν μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης για να προσπεράσει τα αρνητικά στερεότυπα, την ανίατη ασθένειά της, το βάρος της ανατροφής τριών παιδιών και, παράλληλα, να σηκώσει στους ώμους της ένα κόμμα που, όταν εκείνη αναδείχθηκε αρχηγός του, βρισκόταν υπό διάλυση.
Για τις γυναίκες υπάρχουν παντού «γυάλινες οροφές», αόρατα εμπόδια που αντιμετωπίζουν για την εξέλιξή τους στον επαγγελματικό και πολιτικό βίο. Η Φώφη Γεννηματά βίωσε αυτές τις διακρίσεις και τα στερεότυπα που τις συνοδεύουν με τον πιο βάναυσο τρόπο, επιδεικνύοντας την ίδια ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια που την χαρακτήριζε σε όλη την πολιτική της διαδρομή. Παρά τις μεγάλες αλλαγές της δεκαετίας του 1980 στο οικογενειακό, εργατικό και κοινωνικοασφαλιστικό δίκαιο για την εξίσωση των δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών, τις οποίες θεσμοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, στην πράξη οι ανισότητες διατηρούνται. Στην Ελλάδα δυστυχώς βρισκόμαστε στα πρώτα βήματα της εξοικείωσης με την επιλογή γυναικών στα ανώτατα αξιώματα. Αυτά τα βήματα επιχείρησε να στηρίξει η Φώφη Γεννηματά, χωρίς υποχωρήσεις μπροστά στις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό.
Την γνώριζα ελάχιστα όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 μου πρότεινε τη δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (η πρώτη προοριζόταν για τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ) και για τα επόμενα δυόμιση χρόνια, μέχρι τις αρχές του 2018, είχαμε σταθερή επικοινωνία και συνεργασία. Στη συνέχεια με τίμησε με προτάσεις εντατικότερης εμπλοκής στην πολιτική και κομματική ζωή, που λόγω άλλων δεσμεύσεων και προσωπικών επιλογών δεν μπόρεσα να δεχτώ. Υπήρξε όμως η συνεργασία μαζί της μια πολύτιμη εμπειρία ζωής, μεταξύ άλλων και επειδή γκρέμισε όλα τα στερεότυπα που συνόδευαν την παρουσία της στην πολιτική σκηνή.
Είναι συγκινητικό το κύμα αγάπης και αναγνώρισης προς το πρόσωπό της, που δικαιώνει τον αγώνα της να ενώσει τον κατακερματισμένο χώρο της Κεντροαριστεράς τους πιο δύσκολους καιρούς. Ιδίως όμως επιβραβεύει το ήθος του πολιτικού και του προσωπικού της βίου, που επιβεβαίωνε, αβίαστα, ότι η πολιτική μπορεί να ασκηθεί και αλλιώς, με πρώτη προτεραιότητα τη μέριμνα για τον άνθρωπο και χωρίς αλλοίωση της προσωπικότητας εκείνων που την ασκούν. Η Φώφη Γεννηματά θα μείνει στη μνήμη μας με τιμή και αγάπη, ως μια γυναίκα που διαχειρίστηκε με ανοιχτότητα, αξιοπρέπεια και σθένος όλες τις μεγάλες προκλήσεις της σύντομης ζωής της.