Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η αξιολόγηση της Δημόσιας Διοίκησης δεν (θα έπρεπε να) αποτελεί φόβητρο, αλλά αναγκαίο εργαλείο για τη βελτίωση του κράτους και την ανάδειξη του έργου των (συστηματικά λοιδορούμενων) δημοσίων υπαλλήλων. Η υποχώρηση της παραδοσιακής αντίληψης για τη Δημόσια Διοίκηση ως πεδίου «τυφλής» εφαρμογής κανόνων και ο προσανατολισμός της προς τον σχεδιασμό και την επίτευξη αποτελεσμάτων συνοδεύεται κατ’ ανάγκην από την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, της αποδοτικότητας και της παραγωγικότητάς της, με γνώμονα την ενίσχυση της διοικητικής ικανότητας και προπαντός τη βελτίωση της εξυπηρέτησης του πολίτη.

Η αξιολόγηση συμβάλλει στην ενίσχυση της διοικητικής λογοδοσίας και διαφάνειας, στην αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και στον εξορθολογισμό της κατανομής των διαθέσιμων πόρων. Μέσα από νέες μεθόδους και εργαλεία αξιολόγησης της Δημόσιας Διοίκησης μπορεί να αναδειχθεί μια νέα διοικητική κουλτούρα, που δεν θα διέπεται από τον παραδοσιακό εργαλειακό και φορμαλιστικό ορθολογισμό, αλλά θα θεμελιώνεται στον αξιακό ορθολογισμό και στη συναποδοχή ενός κοινού συστήματος αξιών και στόχων για τη λειτουργία της Διοίκησης.

Ο αξιακός και λειτουργικός εξορθολογισμός της Διοίκησης συνδέεται, σε επίπεδο εφαρμογής, με την αύξηση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων υπηρεσιών, προωθώντας πρωτοβουλίες ενδυνάμωσης της αποδοτικότητας, της διαφάνειας και της συμμετοχικότητας. Η επιβολή μέτρων, συχνά άδικων ή τιμωρητικού χαρακτήρα, για την «προσαρμογή» της Διοίκησης στη μετά την κρίση εποχή, προϋποθέτει τη διενέργεια ουσιαστικής αξιολόγησης υπηρεσιακών μονάδων, οργανισμών και προσωπικού.

Η σημασία της διενέργειας αξιολογήσεων με τη συστηματική χρήση ποσοτικών και ποιοτικών μεθόδων διοίκησης αναδεικνύεται στον μέγιστο βαθμό εν όψει των δομικών μεταλλάξεων της σύγχρονης Δημόσιας Διοίκησης. Η ανάπτυξη μιας νέας κουλτούρας κατανομής ευθυνών και οριοθέτησης της σχέσης Διοίκησης-πολίτη και Διοίκησης-υπαλλήλων εμφανίζεται επιβεβλημένη. Στη νέα αυτή σχέση κράτους-κοινωνίας, η αξιολόγηση επικεντρώνεται στα αποτελέσματα που επέρχονται από την παροχή των δημόσιων υπηρεσιών και στον βαθμό επίτευξης στόχων, διασφαλίζοντας περισσότερο «χώρο» στην κοινωνία, αλλά και στους φορείς της Δημόσιας Διοίκησης, για αυτονομία και ευελιξία.