Εφημερίδα “Έθνος”, 14/7/2015
Η συμφωνία για το νέο Μνημόνιο είναι πιο επώδυνη από ό,τι θα ανέμενε οποιοσδήποτε πριν από λίγες εβδομάδες. Ωστόσο, η αποτροπή της ρήξης με τους εταίρους θα έπρεπε να συνιστά αυτονόητη εξέλιξη. Ετσι κλείνει ένας κύκλος (αυτ)απατών, καθώς κανείς δεν μπορεί να προσδοκά πλέον την επιστροφή στην εποχή της αφθονίας. Εντός ή εκτός Ευρωζώνης, με τρόικα ή θεσμούς, με περισσότερο ή λιγότερο επαχθή συμφωνία, ας αποδεχθούμε επιτέλους ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι δυσκολότερα ακόμη και από τα πέντε προηγούμενα.
Το καθεστώς ανασφάλειας και αγωνίας που βιώνουμε από το 2010 δεν τελείωσε με την επώδυνη συμφωνία. Υπάρχουν μόνο δύο βεβαιότητες. Κατ’ αρχάς, ότι ο χειρισμός της κρίσης από όλες ανεξαρτήτως τις πολιτικές δυνάμεις υπήρξε αποτυχημένος και αυτοκαταστροφικός, ξεκινώντας από την επιπολαιότητα των κυβερνήσεων προ κρίσης, εν συνεχεία τις λανθασμένες διαπραγματευτικές επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου, που οδήγησαν σε ασύμμετρα μέτρα λιτότητας με διαλυτικές συνέπειες για την πραγματική οικονομία, αλλά και τη στάση των εκάστοτε αντιπολιτευόμενων κομμάτων, που αφού «έσκιζαν» τα Μνημόνια, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέλαβαν την κυβερνητική εξουσία πορεύθηκαν χωρίς σχέδιο, με γνώμονα την κοντόφθαλμη διαχείριση του πολιτικού κόστους, υποτασσόμενα εντέλει στη δύναμη του πραγματικού.
Η ελληνική τραγωδία αναδεικνύει μεν τον ερασιτεχνισμό και τις ιδεοληψίες των ευρωπαϊκών ελίτ, ιδίως όμως την ανεπάρκεια και ιδιοτέλεια της εγχώριας πολιτικής τάξης. Με τέτοιες πολιτικές πρακτικές και με τους πολιτικούς θεσμούς που τις εκτρέφουν, δεν αναμένεται έξοδος από την κρίση. Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι επείγει η εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης, με επίκεντρο τη φορολογική και ρυθμιστική ασφάλεια, την εύρυθμη απονομή δικαιοσύνης, την αντιμετώπιση του δημογραφικού και την ενίσχυση της καινοτομίας, της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής. Αυτές οι πολυφορεμένες κατευθύνσεις πολιτικής για να γίνουν πράξη απαιτείται μια πρωταρχική συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας πάνω σε βασικές αξίες, αρχές και προσδοκίες. Αυτή είναι η πραγματικά αναγκαία, αλλά και η δυσκολότερη συμφωνία.