Εφημερίδα, “ΕΘΝΟΣ”, 23/4/2013
Πριν από ακριβώς τρία χρόνια, στις 23 Απριλίου 2010, ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός στήριξης και πραγματοποιήθηκε το περίφημο διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Από τότε η χώρα γνώρισε τη βιαιότερη συρρίκνωση εισοδημάτων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποσάθρωση του βιοτικού επιπέδου, την απίσχναση των μηχανισμών κοινωνικής προστασίας και την αύξουσα ανασφάλεια.
Μαζί με τη διάλυση όλων των εμπεδωμένων βεβαιοτήτων κατέρρευσε ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα. Ο φόβος και το μίσος εγκαταστάθηκαν στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Φόβος μπροστά στην καθημερινή απώλεια παγιωμένων κανόνων επιβίωσης και συνηθειών, μίσος προς εκείνους που καθένας επιλέγει να στοχοποιήσει ως συνυπεύθυνους για την κατάρρευση της οικονομίας, είτε αυτοί είναι μέλη των πολιτικών ελίτ, είτε μετανάστες που δήθεν «κλέβουν δουλειές». Στα μάτια των απελπισμένων, οι ένοχοι ανήκουν εξίσου στην κορυφή και στον πάτο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Η λεγόμενη «δημοσιονομική προσαρμογή» αποδείχθηκε ότι σχεδιάστηκε εξαρχής κατά τρόπο λανθασμένο. Οι στερεότυπες επίσημες δηλώσεις για τις «θυσίες του ελληνικού λαού» που «έπιασαν τόπο» αποδείχθηκαν πομφόλυγες. Καμιά θυσία δεν έπιασε τόπο. Οι οριζόντιες περικοπές, η εκτίναξη της ανεργίας, η συστηματική αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και των θεσμών συλλογικής αυτονομίας υπήρξαν αποτέλεσμα μιας καταστροφικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, μιας διαπραγμάτευσης χωρίς στρατηγική, στρωμένης με κατά συρροή ψεύδη.
Το ελληνικό πρόβλημα, που οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου υποστήριζαν ότι θα λυνόταν με τα Μνημόνια, όχι μόνο παραμένει παρόν, αλλά διογκώθηκε.
Ετσι, πυκνώνουν οι φωνές υπέρ της συντεταγμένης απεμπλοκής από τα Μνημόνια, που εάν δεν συνοδευθεί από μία συνολική ευρωπαϊκή λύση για τις υπερχρεωμένες χώρες, τότε αναπόφευκτα θα επιφέρει τη ρήξη με την ΟΝΕ. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στο κράτος, τη δημόσια διοίκηση και το αναπτυξιακό πρότυπο δεν υλοποιήθηκαν, ίσως ούτε καν σχεδιάστηκαν συστηματικά, τότε το συμπέρασμα είναι ότι όχι μόνο διανύθηκε μια χαμένη τριετία, αλλά υποθηκεύθηκε το μέλλον των κατοίκων αυτής της χώρας.