aixmi.gr, 26/9/2011
Όσοι ονειρεύονταν ένα νέο Πανεπιστήμιο, χωρίς διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις, μικροπολιτικές και συναλλαγές, ήδη διαπιστώνουν ότι αυταπατώντο. Στα περισσότερα ΑΕΙ έχει ξεκινήσει λυσσαλέος αγώνας μεταξύ ακαδημαϊκών «φατριών» για την (ανα)κατανομή ισχύος, επιρροής και προνομίων. Μπορεί οι φοιτητικές παρατάξεις να βγήκαν «εκτός παιχνιδιού» – και αυτό συνιστά σημαντικό επίτευγμα του νέου νόμου- όμως ο νους εκείνων που διακαώς βούλονται να ασκήσουν ακαδημαϊκές εξουσίες αποδεικνύεται πολύ εφευρετικότερος από οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση.
Aν, μάλιστα, τα σχέδια των «μηχανορραφούντων» ευοδωθούν (και γιατί όχι, μια που για αυτούς το αποκλειστικό μέλημα νυχθημερόν είναι η κατάληψη πανεπιστημιακών οφιτσίων και όχι το ερευνητικό-διδακτικό έργο), τότε η εξουσία τους ενδέχεται να αποδειχθεί ακόμα πιο αυταρχική, βυζαντινή και αδιαφανής, αφού τη μείζονα αδυναμία του νέου νόμου αποτελεί η συγκέντρωση υπερεξουσιών σε όργανα ολιγομελή ή σε μονομελή όργανα εκλεγμένα από ολιγομελή.
Θα απαιτηθεί ιδιαίτερη μαεστρία από τους συντάκτες της κανονιστικής πράξης για το εκλογικό σύστημα που θα ρυθμίζει την ανάδειξη των μελών του Συμβουλίου των ΑΕΙ, ώστε να αποφευχθεί η επικράτηση της Πανεπιστημιακής «παράγκας». Εκτός εάν και οι συντάκτες του κρίσιμου αυτού κειμένου, που αναμένεται τις επόμενες ημέρες, υποκύψουν στην κρυφή γοητεία της διαρρύθμισης των κανόνων του παιχνιδιού με όρους εξυπηρέτησης συγκεκριμένων ομάδων, καθιστώντας το επίμαχο εκλογικό σύστημα μέρος της αντιμαχίας για την ακαδημαϊκή (μικρο)εξουσία.
Την ίδια ώρα γενικότερη ανασφάλεια επικρατεί στα Πανεπιστήμια, ενόψει τόσο του ειδικού μισθολογίου όσο και του προ των πυλών «Καλλικράτη» της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Όλα αυτά, βέβαια, μόνο την έρευνα, τη διδασκαλία και την αναβάθμιση της ακαδημαϊκής ζωής δεν ευνοούν. Ωστόσο, αν και επίμονα λοιδορούμενοι και συκοφαντούμενοι ως κλάδος, χιλιάδες Πανεπιστημιακοί προσπαθούν να στηρίξουν την Ανώτατη Εκπαίδευση δημιουργώντας νησίδες αριστείας και αντιδρώντας στη συλλήβδην απαξίωση των ελληνικών Πανεπιστημίων.
Όσοι, πάντως, ονειρεύονταν ένα ουσιωδώς νέο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουν ακόμη πολύ καιρό…
Aν, μάλιστα, τα σχέδια των «μηχανορραφούντων» ευοδωθούν (και γιατί όχι, μια που για αυτούς το αποκλειστικό μέλημα νυχθημερόν είναι η κατάληψη πανεπιστημιακών οφιτσίων και όχι το ερευνητικό-διδακτικό έργο), τότε η εξουσία τους ενδέχεται να αποδειχθεί ακόμα πιο αυταρχική, βυζαντινή και αδιαφανής, αφού τη μείζονα αδυναμία του νέου νόμου αποτελεί η συγκέντρωση υπερεξουσιών σε όργανα ολιγομελή ή σε μονομελή όργανα εκλεγμένα από ολιγομελή.
Θα απαιτηθεί ιδιαίτερη μαεστρία από τους συντάκτες της κανονιστικής πράξης για το εκλογικό σύστημα που θα ρυθμίζει την ανάδειξη των μελών του Συμβουλίου των ΑΕΙ, ώστε να αποφευχθεί η επικράτηση της Πανεπιστημιακής «παράγκας». Εκτός εάν και οι συντάκτες του κρίσιμου αυτού κειμένου, που αναμένεται τις επόμενες ημέρες, υποκύψουν στην κρυφή γοητεία της διαρρύθμισης των κανόνων του παιχνιδιού με όρους εξυπηρέτησης συγκεκριμένων ομάδων, καθιστώντας το επίμαχο εκλογικό σύστημα μέρος της αντιμαχίας για την ακαδημαϊκή (μικρο)εξουσία.
Την ίδια ώρα γενικότερη ανασφάλεια επικρατεί στα Πανεπιστήμια, ενόψει τόσο του ειδικού μισθολογίου όσο και του προ των πυλών «Καλλικράτη» της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Όλα αυτά, βέβαια, μόνο την έρευνα, τη διδασκαλία και την αναβάθμιση της ακαδημαϊκής ζωής δεν ευνοούν. Ωστόσο, αν και επίμονα λοιδορούμενοι και συκοφαντούμενοι ως κλάδος, χιλιάδες Πανεπιστημιακοί προσπαθούν να στηρίξουν την Ανώτατη Εκπαίδευση δημιουργώντας νησίδες αριστείας και αντιδρώντας στη συλλήβδην απαξίωση των ελληνικών Πανεπιστημίων.
Όσοι, πάντως, ονειρεύονταν ένα ουσιωδώς νέο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουν ακόμη πολύ καιρό…