Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, 5/11/2013
Ας παραδεχθούμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα, όσο και αν αυτή η παραδοχή προκαλεί θλίψη: Ο ρατσισμός σήμερα εξαπλώνεται. Διαβρώνει με επικίνδυνο τρόπο τις συλλογικές ταυτότητες. Μεταβάλλει την πολιτική και κοινωνική συνείδηση ευρύτατων τμημάτων του πληθυσμού. Διεισδύει στη δημόσια διοίκηση, στις οικονομικές ελίτ, στους μηχανισμούς καταστολής, στη δικαιοσύνη.
Δημιουργεί θύλακες σε όλο το εύρος της πολιτικής τάξης συμπεριλαμβανομένου του χώρου της Κεντροαριστεράς. Βρίσκει υποστηρικτές ανάμεσα στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και καλλιεργείται, άμεσα ή έμμεσα, από τα ΜΜΕ.
Ο ρατσισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Υπήρχε για αιώνες στην Ευρώπη και επανέκαμψε με δριμύτητα. Δεν είναι παιδί της οικονομικής κρίσης, αλλά τροφοδοτείται από αυτήν. Δεν οφείλεται αποκλειστικά στις αλυσιτελείς (και συχνά απάνθρωπες) μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών-μελών, ιδίως του Ευρωπαϊκού Νότου, αλλά βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην αποτυχία τους. Δεν απηχεί μόνο την ένδεια της ανθρωπιστικής – πολιτικής διάστασης των εκπαιδευτικών συστημάτων, αλλά ευνοείται από αυτήν.
Ο λαϊκισμός, ο ρατσισμός και η επιδίωξη της δημοφιλίας από τους πολιτικούς συμβαδίζουν. Ο υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας Μ. Βαλς, ακολουθώντας τα βήματα του Σαρκοζί, πέτυχε την εκτόξευση της δημοτικότητάς του χάρη στις απελάσεις Ρομά. Αν ρίξουμε μια ματιά στη χώρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο λόγος και τα έργα αρκετών πολιτικών από όλο το ιδεολογικοπολιτικό φάσμα υιοθετεί παρόμοιες τακτικές πολιτικής επικοινωνίας. Τα ίδια τους τα κόμματα θα όφειλαν να τους απομονώσουν, όμως αυτό μοιάζει ουτοπία μπροστά στην αξιακή χρεοκοπία του πολιτικού και κομματικού συστήματος.