Εφημερίδα “Έθνος”, 2/10/2012.
Η Ελλάδα διανύει το πέμπτο συνεχόμενο έτος ύφεσης και οδεύει προς το έκτο. Με την πραγματική ανεργία να σκαρφαλώνει επικίνδυνα προς το 30%, τη μαύρη εργασία να υπερβαίνει ήδη το 35% και τη συνολική συρρίκνωση του ΑΕΠ από το 2010 να υπολογίζεται σε περίπου 23%, οι τριγμοί στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, το ΕΣΥ και το εκπαιδευτικό σύστημα προμηνύουν την κατάρρευση.
H κυβέρνηση Σαμαρά μοιάζει εγκλωβισμένη σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις, τόσο μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων όσο και μεταξύ υπουργείων και τρόικας, σχετικά με την εξειδίκευση των οριζόντιων περικοπών.
Με την ψήφιση των νέων μέτρων αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην εξασφάλιση πολιτικού χρόνου εντός και εκτός συνόρων. Ομως, ενώ ο ιδιωτικός τομέας αποσυντίθεται υπό το βάρος της κρίσης, αλλά και των 7 δισ. συσσωρευμένων χρεών του Δημοσίου προς επιχειρήσεις και ιδιώτες, την ίδια ώρα το κράτος παραμένει εν υπνώσει ως προς την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ.
Καθώς στη χώρα δεν υπάρχουν πραγματικά κεφάλαια για την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως αναγνώρισε ο υπουργός Οικονομικών, η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών αποτελεί αναγκαίο όρο για να σταματήσει ο καθοδικός κύκλος.
Εξίσου σημαντική προϋπόθεση επιστροφής στην ανάπτυξη συνιστά ο απεγκλωβισμός από την εξωφρενική γραφειοκρατία και τα δημόσια βάρη που καταπνίγουν την επιχειρηματικότητα. Δαιδαλώδης νομοθεσία, αργόσυρτες και πολύπλοκες διαδικασίες, περιττές διοικητικές επιβαρύνσεις, αλλά και δικαστικές καθυστερήσεις, καθιστούν το επιχειρείν στην Ελλάδα επικίνδυνο εγχείρημα.
Επιπλέον, ακόμη και μπροστά στον γκρεμό, δεν έχουν παύσει ούτε οι πελατειακές πρακτικές, ούτε οι αναξιοκρατικές διαδικασίες που υποκρύπτουν φαινόμενα διαφθοράς.
Χωρίς πραγματικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία οι οριζόντιες περικοπές θα συνεχιστούν, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων. Οταν τα όρια αντοχής της κοινωνίας ξεπεραστούν, και πλέον το χρονικό αυτό σημείο πλησιάζει επικίνδυνα, τότε αναπόφευκτα κάποιοι θα θυμηθούν τις μεταρρυθμίσεις, την αξιοκρατία και τη διαφάνεια. Θα είναι όμως αργά.
Με την ψήφιση των νέων μέτρων αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην εξασφάλιση πολιτικού χρόνου εντός και εκτός συνόρων. Ομως, ενώ ο ιδιωτικός τομέας αποσυντίθεται υπό το βάρος της κρίσης, αλλά και των 7 δισ. συσσωρευμένων χρεών του Δημοσίου προς επιχειρήσεις και ιδιώτες, την ίδια ώρα το κράτος παραμένει εν υπνώσει ως προς την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ.
Καθώς στη χώρα δεν υπάρχουν πραγματικά κεφάλαια για την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως αναγνώρισε ο υπουργός Οικονομικών, η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών αποτελεί αναγκαίο όρο για να σταματήσει ο καθοδικός κύκλος.
Εξίσου σημαντική προϋπόθεση επιστροφής στην ανάπτυξη συνιστά ο απεγκλωβισμός από την εξωφρενική γραφειοκρατία και τα δημόσια βάρη που καταπνίγουν την επιχειρηματικότητα. Δαιδαλώδης νομοθεσία, αργόσυρτες και πολύπλοκες διαδικασίες, περιττές διοικητικές επιβαρύνσεις, αλλά και δικαστικές καθυστερήσεις, καθιστούν το επιχειρείν στην Ελλάδα επικίνδυνο εγχείρημα.
Επιπλέον, ακόμη και μπροστά στον γκρεμό, δεν έχουν παύσει ούτε οι πελατειακές πρακτικές, ούτε οι αναξιοκρατικές διαδικασίες που υποκρύπτουν φαινόμενα διαφθοράς.
Χωρίς πραγματικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία οι οριζόντιες περικοπές θα συνεχιστούν, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων. Οταν τα όρια αντοχής της κοινωνίας ξεπεραστούν, και πλέον το χρονικό αυτό σημείο πλησιάζει επικίνδυνα, τότε αναπόφευκτα κάποιοι θα θυμηθούν τις μεταρρυθμίσεις, την αξιοκρατία και τη διαφάνεια. Θα είναι όμως αργά.