ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης τα φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσιστικής βίας αυξήθηκαν γεωμετρικά. Αναδείχθηκαν επίσης, σε όλη τους την έκταση, τόσο η εξωφρενική αναποτελεσματικότητα της ελληνικής πολιτείας όσο και ένας υφέρπων ρατσισμός, που έχει διεισδύσει υποδορίως σε όλες τις κρατικές λειτουργίες. Ταυτόχρονα, την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους επιχειρώντας να εισέλθουν στην ελληνική, ιταλική ή ισπανική επικράτεια, η σύγκρουση μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου δεν επιτρέπει την εξεύρεση αξιόπιστων λύσεων.

Η ελληνική πολιτεία δεν κατόρθωσε ούτε να διασφαλίσει βασικά δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών, ούτε να σεβαστεί τη ζωή των μη κανονικών μεταναστών και των αιτούντων άσυλο, ούτε να καταγράψει πόσοι έχουν εισέλθει παράνομα στην ελληνική επικράτεια, ούτε να επαναπατρίσει ικανοποιητικό αριθμό απελπισμένων, που δεν βρήκαν στη χώρα μας τη Γη της Επαγγελίας αλλά τον φόβο και την εξαθλίωση.

Η ελληνική πολιτική τάξη απέτυχε επιπλέον, διαχρονικά, να διαπραγματευθεί με στοιχειώδη σοβαρότητα, στο πλαίσιο των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να αναλάβει η Ευρώπη μέρος του βάρους για την παράνομη μετανάστευση. Το Δουβλίνο ΙΙ δεν προέκυψε ερήμην του ελληνικού κράτους, αλλά και λόγω διαπραγματευτικής αδράνειας.

Οι ρατσιστικές πρακτικές, διά πράξεων ή παραλείψεων που τελούνται από την ελληνική Δημόσια Διοίκηση, ιδίως την αστυνομία, μένουν κατά κανόνα στο σκοτάδι ή δεν επισύρουν τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Η δικαστική εξουσία, και μάλιστα στην πλέον “ευαίσθητη” ως προς την προστασία των συνταγματικών δικαιωμάτων έκφρασή της, δηλαδή το Συμβούλιο της Επικρατείας, έκρινε με μια απόφαση ποικιλοτρόπως εσφαλμένη (και ιδιότυπη ως προς τις λανθάνουσες ιδεολογικοπολιτικές της αφετηρίες) ως αντισυνταγματικές σημαντικές ρυθμίσεις του εκσυγχρονιστικού μεταναστευτικού νόμου Ραγκούση.

Τέλος, η νομοθετική λειτουργία ολιγώρησε επί μακρόν απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα – ακόμη και όταν εκδηλώνονταν μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο. Πόσες ζωές πρέπει ακόμη να χαθούν και πόσα περιστατικά ευτελισμού της ανθρώπινης αξίας να συμβούν μέχρι να αναλάβουν κάποιοι τις ευθύνες τους;