Εφημερίδα, “ΕΘΝΟΣ”, 26/3/2013
Είναι εντυπωσιακό πόσο κοντόφθαλμη και ανεπαρκής αποδεικνύεται η ηγετική ομάδα που κατευθύνει τις τύχες της Ευρώπης. Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει μεν επιφανειακά αρραγής, όμως τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ενοποίησης βρίσκονται σε κίνδυνο.
Μια κρίση που βαφτίστηκε δημοσιονομική και επικεντρώθηκε στην τιθάσευση του χρέους μετατράπηκε γρήγορα σε κρίση των κοινών ευρωπαϊκών αξιών, κρίση συνοχής και αλληλεγγύης, κρίση του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου, κρίση αξιοπιστίας. Η διαιρετική τομή μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου οξύνεται, η ύφεση χτυπάει πλέον την πόρτα της Γερμανίας και της Γαλλίας, οι άνεργοι, οι άστεγοι και οι φτωχοί πληθαίνουν.
Κι όμως, μία άλλη Ευρώπη είναι εφικτή. Απαιτείται η βούληση να προχωρήσει η οικοδόμηση θεσμών δημοσιονομικής ενοποίησης, που θα συνοδεύεται από μια νέα αρχιτεκτονική δημοκρατικής οργάνωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από την ενίσχυση των μηχανισμών αναδιανομής και αλληλεγγύης μεταξύ κρατών, περιφερειών και κοινωνικών ομάδων. Τι εμποδίζει μία τέτοια εξέλιξη;
Σε τελική ανάλυση, οι συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των 27 κρατών-μελών, ιδίως μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, καθώς και η φιλοδοξία του συντηρητικού γερμανικού κατεστημένου για τη συγκρότηση μίας ευρωπαϊκής Γερμανίας σε μια γερμανική Ευρώπη. Το οξύμωρο είναι ότι ο στόχος της γερμανικής Ευρώπης εξυπηρετείται με πολιτικές που οδηγούν με βεβαιότητα στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι μπορεί να αναστρέψει αυτή την ολέθρια πορεία; Πρωτίστως η συνειδητοποίηση από τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι οι επιλογές των ηγετών τους θεμελιώνονται σε ένα ψεύδος και οδηγούν σε αδιέξοδο.
Το ψεύδος συνίσταται στη δήθεν εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τους επικεφαλής της γερμανικής, της γαλλικής ή της ολλανδικής κυβέρνησης, που έχουν συγκροτήσει ένα άτυπο διευθυντήριο και δεν αποφασίζουν, όπως ισχυρίζονται, με γνώμονα το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, ίσως ούτε καν το εθνικό συμφέρον των κρατών τους, αλλά με κριτήριο τις βραχυπρόθεσμες εκλογικές επιπτώσεις των επιλογών τους στα κόμματά τους. Αν, λοιπόν, η κρίση προσφέρει μία ευκαιρία, αυτή είναι η επανασύσταση των ευρωπαϊκών δημοκρατικών θεσμών.