Anatropinews, 15.10.2025
–Κύριε καθηγητά, τα κόμματα εξουσίας βρίσκονται σε κρίση. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζουν σειρά προβλημάτων. Η πολιτική επικαιρότητα συντηρείται από τις προαναγγελίες που έχουν κάνει δύο πρώην πρωθυπουργοί για τη δημιουργία νέων κομμάτων. Τελικά έχουμε ανάγκη από νέα κόμματα, από «αναβαπτισμένους» μεσσίες στην πολιτική;
Σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης καταγράφεται υψηλό ποσοστό δυσθυμίας των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα και χαμηλές προτιμήσεις για τα σημερινά κόμματα. Η επιστροφή του Κανένα ως απάντηση στο ερώτημα ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό είναι επίσης ένα σημαντικό δεδομένο. Από την άλλη πλευρά όμως νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει το σύνδρομο του μεσσία. Ενδεχομένως με την ερώτησή σας παραπέμπετε στο βιβλίο που είχα γράψει με αφορμή την εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη ως διάττοντα αστέρα στο πολιτικό στερέωμα, ο υπότιτλος του οποίου ήταν «Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας». Όπως είχα προβλέψει και τεκμηριώσει σε εκείνο το βιβλίο, αυτό που αποκλήθηκε «φαινόμενο Κασσελάκη» αποτελούσε μία παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Άρα σίγουρα θέλουμε πολιτικά κόμματα με νέο πρόσωπο, αφού σήμερα αποδοκιμάζονται από την κοινωνία, όμως θεωρώ ότι υπάρχει πλέον η ωριμότητα να μην αναζητείται ο επόμενος μεσσίας.
–Έχουν ξεθυμάνει οι «ιδεολογίες»; Θα αντικατασταθούν από τεχνοκράτες που είναι επαρκείς στις υποχρεώσεις τους, που «θα κάνουν τη δουλειά»;
Πίσω από κάθε πολιτική πρόταση, δεδηλωμένα ή με λανθάνοντα τρόπο, υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν ιδέες, αξίες, προτεραιότητες. Κανένας τεχνοκράτης δεν μπορεί να καλύψει αυτή την αναγκαιότητα. Κανένας τεχνοκράτης δεν είναι αρμόδιος να αποφασίσει τι τύπου κοινωνικό κράτος θέλουμε, πώς θα ασκεί τη φορολογική πολιτική, πώς θα εμπλουτιστούν και θα ισχυροποιηθούν οι υπό κατάρρευση θεσμοί του κράτους δικαίου, πώς θα αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος για τη δημοκρατία που λέγεται Ακροδεξιά. Από την άλλη πλευρά βέβαια οι πολίτες έχουν κουραστεί από σκάνδαλα διαφθοράς και κακοπαιγμένο επικοινωνιακό θέατρο, από τεχνοκρατική ανεπάρκεια και από πολιτική ασυνέπεια που χαρακτηρίζουν μέρος της πολιτικής τάξης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι την απάντηση θα τη δώσουν είτε πολιτικοί μεσσίες είτε πεφωτισμένοι τεχνοκράτες.
–Κύριε Κοντιάδη, το ατομικό κυριαρχεί του συλλογικού, εδώ και χρόνια. Συμφωνείτε καταρχάς; Μπορεί να αλλάξει αυτό;
Βρισκόμαστε μπροστά στη διαρκή υποχώρηση του κοινωνικού και του συλλογικού, μπροστά στην αποχή των πολιτών από τα κοινά και την εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών όπως η παιδεία και η υγεία. Προϋπόθεση για να μεταστραφεί αυτή η τάση είναι αφενός να επιστρέψει η αξιοπιστία στην πολιτική και στους θεσμούς και αφετέρου να ενισχυθούν οι φωνές υπέρ της κατοχύρωσης αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών στα οποία θα έχουν πρόσβαση οι κάτοικοι αυτής της χώρας.
–«Υπάρχει μία διάχυτη δυσπιστία για την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την αποτελεσματικότητα της δικαστικής εξουσίας, παρόλο που η μεγάλη πλειονότητα των δικαστών τιμά το δικαστικό λειτούργημα». Αυτή είναι μια φράση που γράψατε πρόσφατα για όσα λέγονται και γράφονται για τη Δικαιοσύνη. Γιατί έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στην Δικαιοσύνη; Οφείλεται στους δικαστές, οφείλεται στους πολιτικούς που προστατεύουν τους περισσότερους βουλευτές και υπουργούς;
Η κρίση εμπιστοσύνης προς τη δικαστική εξουσία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις ιδίως εξαιτίας συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων στις υποθέσεις που αφορούν τις υποκλοπές, το έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο διαφθοράς του ΟΠΕΚΕΠΕ. Στην υπόθεση των υποκλοπών παραπέμφθηκαν τελικά μόνο τέσσερις κατηγορούμενοι για πλημμελήματα όταν αποδείχτηκε η χρήση κακόβουλου λογισμικού με σοβαρές ενδείξεις για τέλεση κακουργημάτων όπως η κατασκοπεία. Στο έγκλημα των Τεμπών οι παραλείψεις και οι αντιφατικές ενέργειες της δικαιοσύνης, όπως στην περίπτωση της εκταφής των σορών των θυμάτων προκάλεσαν την οργή της κοινωνίας. Στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ χρειάστηκε η παρέμβαση της Ευρωπαίας Εισαγγελέα για να ξεκινήσει η δικαστική διερεύνηση. Και βέβαια σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις η κοινοβουλευτική πλειοψηφία όχι μόνο δεν διευκόλυνε αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις απέτρεψε την αναζήτηση και απόδοση ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται στις προηγούμενες υποθέσεις.
–Αυτό που συνέβη το περασμένο καλοκαίρι στη Βουλή με την …απόρριψη του αιτήματος για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, δεν βοήθησε στην αμφισβήτηση λειτουργίας των θεσμών;
Η άρνηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας να συσταθεί προανακριτική επιτροπή για δύο υπουργούς και ο τρόπος μάλιστα που εκφράστηκε αυτή η άρνηση μέσα στη Βουλή με τις επιστολικές ψήφους κατά παράβαση του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής αποτέλεσε άλλο ένα πλήγμα για την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη Βουλή και αποτελεί το επιστέγασμα μιας σειρά παρεμφερών επιλογών της κυβέρνησης.
–«Τέμπη 57. Η ιστορία ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος». Αυτός είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου που «μιλά» για όσα έγιναν με το έγκλημα (;) των Τεμπών. Το βιβλίο περιγράφει όσα έγιναν ή και όσα θα έπρεπε να γίνουν;
Το βιβλίο κατατάσσεται στην κατηγορία των μη μυθοπλαστικών μυθιστορημάτων, τα οποία βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Καταγράφει όσα έγιναν εκείνη τη νύχτα και όσα οδήγησαν σε αυτό το έγκλημα, όσα έπρεπε να έχουν γίνει αλλά και όσα έγιναν ενώ δεν έπρεπε να γίνουν. Θα μπορούσε κανείς να το διαβάσει σαν ένα συγκλονιστικό πολιτικό και δικαστικό θρίλερ με όλα τα κρίσιμα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις αποκαλύψεις, τις συγκρούσεις, τους κατηγορούμενους, τους μάρτυρες και τους επιζώντες, τα έντονα συναισθήματα και τα απρόβλεπτα σενάρια για την έκβαση της ιστορίας. Είναι τελικά ένα βιβλίο για το συλλογικό τραύμα, την αλήθεια και τη μνήμη.