Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 16/4/2011

To επεισόδιο βίας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας αποτελεί αφορμή προβληματισμού σε τρία επίπεδα: κατ’ αρχάς ποια είναι τα όρια της ελευθερίας του λόγου, δεύτερον αν η άσκηση βίας αποτελεί θεμιτό μέσο αντίδρασης, ακόμη και απέναντι στον ρατσιστικό λόγο, και τρίτον ποια είναι η σημασία και η λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου.
Η γνώμη μου είναι ότι στις σύγχρονες πλουραλιστικές δημοκρατίες πρέπει να είναι ανεκτές ακόμα και απόψεις που διατυπώνονται εναντίον της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν φοβάται τους εχθρούς της. Η αντίδραση στον κακό λόγο είναι ο περισσότερος λόγος. Η διολίσθηση της ελληνικής κοινωνίας σε εκρήξεις βίας και ανομίας είναι μεν εξηγήσιμη στο πλαίσιο της διόγκωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και της κρίσης των πολιτικών θεσμών, όμως δε μπορεί να θεωρηθεί συμβατή με τις αρχές ενός δημοκρατικού και κοινωνικού κράτους δικαίου. Οι προπηλακισμοί υπουργών, βουλευτών ή προσκεκλημένων σε πανεπιστημιακούς χώρους είναι εξίσου καταδικαστέοι, αφού η αντίδραση στο να μιλήσει οποιοσδήποτε συνιστά θεμιτή πράξη, όχι όμως και η άσκηση βίας. Όλα αυτά ισχύουν ακόμη περισσότερο όσον αφορά τον θεσμό του ασύλου, όπου τα φαινόμενα, ακραίας ενίοτε, βίας αλλοιώνουν και υπονομεύουν τον σκοπό του.