Εφημερίδα “ΒΗΜΑ”, 16/12/2007
Στην τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή και επιτρέπει την καταγραφή μέσω κάμερας των διαδηλώσεων εντοπίζω τουλάχιστον τέσσερα σημεία τριβής με το Σύνταγμα. Τίθεται ζήτημα ως προς την ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Υπέρμετροι περιορισμοί που επιβάλλονται προσβάλλουν το δικαίωμα αυτό, δεδομένου ότι αποθαρρύνονται οι πολίτες να μετέχουν σε διαδηλώσεις. Ταυτόχρονα σε σχέση με το ίδιο δικαίωμα η τροπολογία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, καθώς το μέτρο της χρήσης κάμερας είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας σε σχέση με τον σκοπό που εξυπηρετεί ως μέσον αποτροπής έκνομης συμπεριφοράς και εγκληματικής δράσης. Επίσης, παρέχεται μια υπερβολικά αόριστη και γενικόλογη εξουσιοδότηση προς δικαστικές ή άλλες αρχές, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς ούτε ποιες θα είναι αυτές οι Αρχές ούτε υπό ποίες προϋποθέσεις θα ασκούν τις αρμοδιότητές τους. Στην τροπολογία ο ρόλος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα δεν διασφαλίζεται και υπάρχουν ενδείξεις ότι ουσιαστικά αφαιρείται ύλη που ανήκει σύμφωνα με το άρθρο 9Α του Συντάγματος στην Ανεξάρτητη Αρχή. Ενδεχομένως μάλιστα θίγονται και θεμελιώδεις αρχές του Ποινικού Δικαίου σε σχέση με τη χρήση αποδεικτικών μέσων που έχουν αποκτηθεί κατά παράβαση των άρθρων 9 και 9Α του Συντάγματος, δηλαδή καταστρατηγώντας τη συνταγματική προστασία τους για τη συλλογή και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων. Επιπλέον, με δεδομένο ότι η υπόθεση της χρήσης κάμερας σε διαδηλώσεις έχει μακρύ ιστορικό, ενώ εκκρεμεί στο ΣτΕ σχετική απόφαση, η κατάθεση τροπολογίας με βιασύνη θέτει ένα ζήτημα ως προς τον τρόπο πρόσληψης από τη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της αρχής του κράτους δικαίου. Η όλη συζήτηση είναι πολύ σημαντική εν όψει της οριοθέτησης της σχέσης μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας. Δεν είναι λοιπόν άνευ ουσίας οι αιτιάσεις για τη διαμόρφωση πλαισίου που φέρνει πιο κοντά στην Ελλάδα τον «Μεγάλο Αδελφό».